‘Een beetje lief zijn voor elkaar’ en ‘respect hebben voor elkaar’ is iets wat we veel horen, zeker in deze toch wel gekke ‘corona tijd’. Ondanks dat het nu veel ter sprake komt, zijn dit natuurlijk normen en waarden die voor iedereen gelden. Desalniettemin kunnen we er allemaal wat van leren. En het mooiste is nog dat als we respect hebben voor elkaar, dan kunnen er fantastisch mooie dingen ontstaan. Tijdens de evenementen van Special Olympics heeft iedereen respect voor elkaar en ligt dit ten grondslag aan vele persoonlijke en maatschappelijke ontwikkelingen. Jordan is hier een mooi voorbeeld van.
Jordan heeft deelgenomen aan de Special Olympics World Games 2019 in Abu Dhabi. Samen met twee leden uit zijn eigen specials team bij AV Sprint in Breda en twee leden van vereniging AV Spark uit Spijkenisse vormden zij het Nederlandse atletiekteam. “Toen we allemaal waren ingeloot hebben we veel afgesproken om elkaar beter te leren kennen. We trainden wel apart, maar één keer in de maand kwamen we bij elkaar om samen te trainen en een band op te bouwen”, vertelt Jordan. Onderling werd er veel aan gedaan om een echt team te vormen met elkaar, ze moesten immers twee weken met elkaar reizen, leven en sporten.
Het grote avontuur
“Toen we eindelijk vertrokken naar Abu Dhabi vond ik het wel even spannend, maar ik besefte mij al snel dat het heel leuk was wat we gingen doen. In het vliegtuig wist ik dat alles goed zou komen”. Na de openingsceremonie werd het tijd om ons te gaan richten op de wedstrijden. “Ik moest wel even wennen aan de baan, deze had namelijk een andere kleur dan ik gewend was en het was heel erg warm. Ook waren er heel veel mensen aanwezig op de baan; officials, andere sporters en natuurlijk toeschouwers. Erg spannend in het begin, maar onder de toeschouwers waren veel ouders en familieleden en dat gaf wel extra motivatie om hard mijn best te doen.”
En met resultaat
“Ik heb drie medailles gewonnen! Dat vind ik eigenlijk best wel knap van mijzelf”, geeft Jordan toe. “Met name de estafette was ontzettend spannend. In de trainingen ging het altijd wel een keer mis met het overgeven van het stokje. Tijdens de wedstrijd waren we er als team heel erg op gebrand dat het goed moest gaan. Inmiddels waren we met z’n vijven heel hecht geworden en er was één teamlid, Brian, die nog geen medaille had gewonnen. We wilde het dus met de estafette echt heel goed doen, zodat Brian ook een medaille zou winnen. Niemand wilde degene zijn die het stokje liet vallen en iedereen was zo onwijs zenuwachtig! In eerste instantie werden we tweede, maar doordat Amerika werd gediskwalificeerd hebben we alsnog goud gewonnen!”
“Ik heb heel veel lol gehad daar met iedereen, maar de allermooiste herinnering is toch wel dat het ons gelukt is om het stokje niet te laten vallen en we met elkaar een mooie medaille hebben gewonnen”, juicht Jordan.
Ik kan het wél!
“Vóór mijn deelname aan de World Games had ik echt geen vertrouwen in mijzelf. Ik dacht vaak ‘ik kan het niet’, maar nu heb ik geleerd dat ik het juist wél kan. Als ik zag dat ik niet meer kon winnen werd ik vaak erg boos en stopte ik ermee, maar nu vind ik dat niet erg meer”, vertelt Jordan. “Als ouders zien wij dat ook dagelijks weer terug”, vertelt moeder Jolanda. “Bijvoorbeeld een afspraak bij de dokter, dat was altijd een lastig moment, maar nu gaat hij daar zelfverzekerd naar toe en laat hij zich niet van zijn stuk brengen. Ook zijn houding op de atletiekbaan is veranderd, eerder was hij onzeker en nu staat hij daar heel zelfverzekerd. Hij is zo gegroeid, echt fantastisch om te zien”.
Changing lives
“Met name de zelfstandigheid van Jordan is met sprongen vooruitgegaan”, vervolgd Jolanda. “Hij was voorheen altijd erg makkelijk, wij als ouders deden veel voor hem, maar nu zegt hij veel eerder dat hij het zelf wil doen. Als ouders laten we dat nu ook meer toe en vertrouwen erop dat het goed komt.
“Jordan heeft ons geleerd dat wij op zijn zelfstandigheid kunnen vertrouwen en dat is ook voor ons als ouders een prachtige ontwikkeling”, aldus moeder Jolanda.
“We kunnen duidelijk merken dat hij twee weken zelf dingen heeft moeten regelen”, vertelt Jolanda. “Hij werd natuurlijk wel begeleid, maar je kunt goed merken dat het hem ook heeft gestimuleerd om zelf na te denken en oplossingsgericht te zijn.”
“Als gezin heeft het ons ook iets heel bijzonders gebracht en zijn we nóg meer naar elkaar toe gegroeid”, vervolgt Jolanda. “Tegen ouders van toekomstige deelnemers wil ik zeggen: “Twijfel niet, ook als je zoon/dochter nog heel jong is. Het komt echt goed en het levert zoveel mooie dingen op! Ook voor ons als ouders is het een fantastisch leerproces, je moet open staan voor de groei en de verandering en dat accepteren en meegaan in die groei.”
Wederzijds respect
Jordan was pas 15 toen hij mee ging naar de World Games en daarmee heeft hij veel respect gewonnen van onder andere familieleden. “Grote neven stonden toch versteld dat hun kleine neefje die reis aandurfde en ook nog thuis kwam met mooie medailles”, vertelt moeder Jolanda.
Ook op de atletiekvereniging is de dynamiek in positieve zin veranderd. Ter voorbereiding op de World Games mocht Jordan meetrainen met de reguliere trainingsgroep die traint voor middellange afstanden. “De ervaringen van deelname aan de World Games hebben hem zo’n boost gegeven dat hij nu elke week meetraint met deze reguliere groep”, vertelt Jolanda.
Jordan heeft geleerd op zichzelf te vertrouwen en te geloven in eigen kunnen. Dat maakt dat hij het nu aandurft om op vaste basis mee te trainen met deze reguliere groep. Daarnaast hebben de jongens uit de reguliere groep heel veel respect gekregen voor de geleverde prestaties van Jordan en dat heeft de benadering naar Jordan toe ook veranderd. Wederzijds respect. “De eerste aan wie ik mijn medailles heb laten zijn was de trainer van de MILA groep”, vertelt Jordan trots.
Nationale Spelen
“We trainen nu heel veel op snelheid en techniek, want ik wil de 1.500 meter graag beter kunnen lopen. Eerder ging ik altijd te snel van start, maar nu leer ik om beter te verdelen”, vertelt Jordan. Helaas gooide corona het vaste trainingsschema in de war. “Het was heel raar om niets meer te kunnen doen. Toch zijn we met elkaar in beweging gebleven door rondjes te wandelen en te fietsen in de buurt. We hebben ook met een groepje van AV Sprint meegedaan aan de actieweek van 3FM eind December. Inmiddels mag ik gelukkig weer trainen op de club en konden we met AV Sprint deelnemen aan de trainingen tijdens het weekend van de Special Olympics Nationale Spelen in Den Haag”, vertelt Jordan blij.
Tijdens het weekend van de Nationale Spelen waren duizenden sporters met een verstandelijke beperking actief door heel Nederland. Voor het eerst in de geschiedenis van de Special Olympics Nationale Spelen werd er niet alleen gesport op locatie, maar ook vanuit huis konden mensen met een verstandelijke beperking deelnemen aan de Digitale Spelen. De Special Olympics Nationale Spelen Den Haag werden in verband met corona in aangepaste vorm georganiseerd. Geen wedstrijden, maar trainingen in dertien takken van sport. De sporters en coaches van AV Sprint uit Breda, waaronder Jordan, reisden af naar Den Haag om deel te nemen aan de atletiektraining. Stralend betraden zij het sportveld en begonnen enthousiast aan de trainingen.
“Toen we in Den Haag het sportveld opliepen merkte ik pas hoe erg ik het samen zijn en het samen trainen heb gemist”, vertelt Jordan. “De gezelligheid weer met iedereen tijdens een Special Olympics evenement, dat heb ik misschien wel het meeste gemist. Door weer samen te zijn wordt je weer opnieuw uitgedaagd om beter je best te doen. En ook help je elkaar om jezelf te verbeteren”.
Changing behaviour
“De trainingen bij de reguliere groep dagen Jordan op een hele andere manier uit, maar de specials groep is nog wel heel belangrijk voor Jordan, met name vanwege de sociale contacten en de wedstrijden. Daarom is het ook zo fijn dat ondanks alle maatregelen de organisatie in Den Haag toch deze trainingen voor de sporters heeft georganiseerd. De blijdschap van de sporters dat ze elkaar weer zien, weer samen plezier hebben en weer samen kunnen sporten, dat is fantastisch om te zien. Het gaat niet om het winnen of om de medailles, maar het samen actief bezig zijn is waar met name het plezier zit”, vertelt moeder Jolanda.
“Mede door de deelname aan evenementen van Special Olympics is Jordan zo verschrikkelijk gegroeid in zijn zelfstandigheid, zelfvertrouwen en zijn zelfbeeld. Hij is opener geworden en hij weet nu heel goed wanneer hij wel of niet iets kan zeggen. En ook het feit dat hij nu goed om kan gaan als er een teleurstelling is, geen woede-uitbarstingen meer. Eerder kon hij echt niet met verlies omgaan, maar dat is nu wel anders. Maar ook als team zijn ze gegroeid. Atletiek kan heel individueel zijn, maar als je ziet hoe ze met elkaar toeleven naar een training zoals in Den Haag en elkaar altijd supporten, dan is dat zo mooi om te zien”, aldus trotse moeder Jolanda.
Zoals gezegd, als we respect hebben voor elkaar, dan kunnen er fantastisch mooie dingen ontstaan. Special Olympics levert niet alleen een belangrijke bijdrage aan het fysieke, mentale en sociale welbevinden van de sporter, maar levert daarnaast ook een belangrijke en onmisbare bijdrage aan een positieve beeldvorming van mensen met een verstandelijke beperking als volwaardige burgers van onze samenleving.
Special Olympics Nederland schreef dit verhaal namens event partner Coca-Cola.
29 juli 2021 – Marijke Boessenkool-Blok