Terug naar huis en een geweldige ontvangst voor Special Olympics Team NL!
Eén dagje nog en dan is het echt voorbij. Een dag die in het teken stond van reizen en -hoe kan het ook anders tijdens deze World Games- wachten.
Om half 5 klonk het door de hal van het hotel: “Wie heeft er nog plek voor een kameel in zijn koffer?” Ook degenen die nog niet helemaal wakker waren, waren dat nu wel. Het team van Ijsland werd uitgezwaaid en ook Team NL hoopte zo te kunnen vertrekken. Niets was minder waar. Ook vanaf de andere locaties kwamen berichten dat de bussen niet klaarstonden op de afgesproken tijd. De sporters reageerden gelaten: “Waarschijnlijk doet de bus een extra rondje van de zaak.”
Twee uur later waren alle ploegen onderweg of aangekomen op het vliegveld. Behalve de handbalsters en staf en media uit het Pearl Rotana hotel. Maar ook hiervoor had de staf een oplossing en regelde zelf twee bussen. Je moet wat als je je vliegtuig niet wilt missen. De bussen waren alleen niet berekend op zoveel bagage: via het raam van de bus werd alles ingeladen. Ook met de bagage van de wielrenners -zij hadden hun eigen fietsen bij zich- werd creatief omgegaan. Twee uur voor vertrek was Team NL weer compleet op het vliegveld van Abu Dhabi.
Nadat iedereen was ingecheckt was het tijd om afscheid te nemen van de drie DAL’s: Jolanda, Khadisija en Bert. Wat hebben zij veel gedaan om alles voor Team NL in goede banen te leiden. Een extra bus, op een ander tijdstip eten, de ploegen vanuit Dubai naar Abu Dhabi verhuizen, niets was hen te veel. Dat bleek ook wel uit alle bedankjes en omhelzingen! Het is in de Verenigde Arabische Emiraten niet gebruikelijk om elkaar in het openbaar te knuffelen. Daar werd nu even geen rekening mee gehouden.
Ook de DAL’s zelf keken terug op een fantastische tijd. Khadisjia: “Ik kende Special Olympics niet, maar ik ga deze sporters nooit vergeten. Team Bowlen leerde me elke dag een woord Nederlands, wat een moeilijke taal! En ik mocht een keertje trainen met de tennissers. Ik belde m’n moeder gisteren en vertelde haar dat ik lid word van een sportvereniging zodra ik thuis ben. Het meeste dat ik van ze heb geleerd is om anders te denken: Be happy. Sadness is never a solution.”
En toen was het tijd om te boarden, samen met de sponsordelegatie en een heleboel familieleden. Vliegen is en blijft een belevenis voor de sporters: zelfs bij het opstijgen klonk luid gejuich. Het was nu goed te voelen: “Nog even en dan zijn we thuis.” Na 6,5 uur vliegen kwam Amsterdam in zicht en kon het feest beginnen. Onder aanvoering van bowlster Odette -wie anders- klonk uit vele kelen ‘Waar is dat feestje’. En dat was nog maar het begin. Op Schiphol stonden zoveel fans en media Team NL op te wachten dat een van de uitgangen speciaal voor Team NL werd vrijgehouden. Ook de studenten van de Haagse Hogeschool stonden de sporters op te wachten. Super leuk!
Nog één keer verzamelen met alle bagage en daarna begon voor Team NL ‘het grote loslaten’. Niet na eerst nog te genieten van alle media aandacht met veel landelijke pers. Geweldig en zo terecht alle aandacht. Hoe mooi zou het zijn als zoveel mogelijk sportverenigingen en anderen in navolging van de World Games en de Play Unified activiteiten het mogelijk maken voor sporters met een verstandelijke beperking om ook mee te doen.
De sporters realiseerden zich dat ze elkaar binnenkort gelukkig allemaal weer zien tijdens de huldiging. “Tot 6 april!” Tot die tijd is het genieten van de media aandacht, de filmpjes, de foto’s en de lokale huldigingen die veel sporters te wachten staan.